Gisteren was het Singles’ Day in China. Oftewel, de dag van vrijgezellen.
Een dag waarop menig mens voor zichzelf rationaliseert waarom hij of zij, soms al langer dan verwacht, alleen door het leven gaat.
Het Kathaarse geloof – dat in de 13e eeuw, in ieder geval bovengronds, verdween na de Inquisitie – diende als inspiratie voor vele gedichten, theaterstukken en andere vormen van kunst. Kunst die in het teken stond van het aanbidden van vrouwen. Of, nog beter gezegd, het aanbidden van en streven naar onmenselijke liefde en extase.
Je kunt honderd willekeurige mensen vragen wat zij onder ‘echte liefde’ verstaan en de kans is groot dat het merendeel van die antwoorden overeenkomt met elkaar. We weten waar we op wachten en naar op zoek zijn, omdat we denken te weten hoe liefde hoort te zijn.
Hoe komt dat? Cultuur. Een non-invasieve (afhankelijk van je definitie) indoctrinatie die generatie op generatie over wordt gebracht.
Maar liefde is mooi en geeft je een warm gevoel van binnen, hoor ik je denken. En toch blijft het aantal echtscheidingen elk jaar weer toenemen. Al jarenlang. Het ziet er toch naar uit dat we iets niet helemaal goed doen. Of dat het in ieder geval beter kan, waarschijnlijk.
Vrijgezel zijn omdat je ervan houdt om alleen te zijn, is iets voor te zeggen. Afhankelijk van je temperament kan dat daadwerkelijk de beste keuze voor je zijn. Al kun je in de algemene zin stellen dat – mits de relatie een goede basis heeft – de kans op geluk op de lange termijn groter is dan als je alleen bent. We zijn immers een sociaal soort.
Er zijn echter genoeg mensen zonder wederhelft, omdat ze onbewust geloven dat er ergens een sterveling rondloopt, die ze verantwoordelijk kunnen houden voor het compleet maken van hun bestaan. Iemand die hen geluk brengt en hun leven zinvol, intens en euforisch maakt.
Relaties die langdurig succesvol blijven, worden niet gevormd door mensen met een geheim. De basis van een succesvolle relatie is geen onverklaarbare liefde en ongecontroleerde emotie, maar het laten vallen van je verwachtingen voor perfectie en je inzetten voor een menselijke band, in plaats van vasthouden aan het ideaalbeeld dat je van romantiek hebt. Een beeld dat je overigens zelf niet eens hebt bedacht.
Het punt waarop romantische extase verdwijnt, is voor veel mensen in onze cultuur een negatief omslagpunt. Dat komt omdat dat altijd als de essentiële basis heeft gediend. Als die basis verdwijnt, en er geen liefde, verbintenis, stabiliteit en betrokkenheid overblijft, houdt het voor velen snel op.
Je partner dient als aanvulling op een al stabiel en kwalitatief hoog leven. Niet als reddingsmiddel voor je leven. Als je partner slachtoffer wordt van jouw onmenselijke adoratie en je hem of haar de macht geeft jou (bijna letterlijk) leven te geven of het leven te ontnemen, neigt het meer naar religie dan naar liefde.
We zijn zo druk met het projecteren van onze zelfbedachte idealen op onze (potentiële) partners, dat we vergeten stil te staan bij de waarde en de schoonheid van de persoon die we daadwerkelijk tegenover ons hebben.
Vrijgezel zijn kan absoluut een keuze zijn, maar ook een pijnlijk en vaak onderdrukt gevolg van een vertekend wereldbeeld. En dat is zonde, omdat je zelf de macht hebt dat te veranderen. Dan wordt het speelveld om een potentiële partner te vinden opeens een stuk toegankelijker.
Comments are closed.