Saamhorigheid. Verbintenis. Begrip.
Allemaal woorden die de meesten positief interpreteren en waar velen ook naar streven in het leven.
We zijn namelijk allemaal mens, met onze eigen tekortkomingen, geheimen en onzekerheden.
In deze digitale wereld is dat een mooie match. We zijn op zoek naar verbinding en gepaard met onze onzekerheden kunnen we snel een groot publiek vinden dat ons met liefde en vol begrip omarmt.
Al met al klinkt dat als een perfecte uitkomst, maar er is een belangrijk kantelpunt.
Op social media creëeren steeds meer mensen een identiteit om hun leed heen. Om ongelukkige gebeurtenissen uit het verleden. En om de illusie van kwetsbaarheid.
Een persoon die geen moeite heeft met zich kwetsbaar opstellen, is een persoon die risico’s neemt. Een persoon die zich durft te laten gaan, zonder dat er een bepaald resultaat gegarandeerd is. Een persoon die weet dat er geoordeeld kan worden, zonder zich te laten verlammen door wat dat oordeel zou kunnen zijn.
Wekelijks huilen op social media, is dat niet.
De vrouw die vroeger te dik was. De hipster die vegan wordt. De 25-jarige die een burn-out heeft gehad en nu genoeg one-liners heeft onthouden om zichzelf life-coach te noemen.
Dat zijn allemaal moderne elevator pitches die men in hun Instagram biografie plaatst en wat als basis dient voor hun hele online imago.
Het zijn dan geen gebeurtenissen uit het verleden meer, ze worden en blijven permanent die gebeurtenissen.
Begrijp me niet verkeerd. Ik stel in geen enkel opzicht dat er geen nare dingen kunnen gebeuren in het leven. Het leven is hard, vaak genadeloos en meestal oneerlijk. Ik realiseer me ook, dat dat voor veel mensen blijvende schade aanricht.
Maar dat is niet het punt.
Het punt is, dat je meer bent dan de puisten die je vroeger had. Je bent meer dan je gemene stiefvader die je allang niet meer spreekt.
Ik stel ook niet, dat het erg is dat je de behoefte hebt om constant aan iedereen te laten weten hoe moeilijk je het hebt en dat de online schouderklopjes inmiddels een verslaving zijn geworden.
Het is wel erg, als je dat niet inziet.
Want de vraag is, waar ben je nu precies naar op zoek? Wat is het eindresultaat waar je aan werkt? En hoe draagt dit gedrag daar aan bij?
Als je vader in je jonge jaren alcoholist was en daardoor losse handjes kreeg, wat is dan het doel van het delen met alle onbekende namen en gezichten op social media?
Wil je begrip? Zijn je familieleden en daadwerkelijke vrienden dan niet genoeg?
Wil je hulp? Zijn de eindeloze hoeveelheid gebruikersnamen daar beter in dan mensen die je daadwerkelijk kunnen helpen, omdat dat hun vakgebied is?
Wordt het probleem daadwerkelijk beter? Ga je vooruit? Of dienen de likes en reacties als tijdelijke pleisters om de pijn heel even te verdoven?
Het antwoord, is dat bijna iedereen, bijna altijd, aandacht wil. Doodgewone aandacht.
En nogmaals; dat is niet erg. Het is erg als je dat niet toe durft te geven.
De ironie is dat als je dat erkent en het openbaar bekend maakt, dat oprechte kwetsbaarheid is.
Jezelf op een bureaustoel voor je webcam plaatsen en drie uur in tranen aan mensen die je niet kent en nooit zult kennen vertellen hoeveel verdriet je ervaart omdat je hooikoorts hebt, is géén kwetsbaarheid. Het is jezelf en anderen voor de gek houden. Zieltjes winnen, noemen ze dat.
De belangrijkste vraag is dan natuurlijk: wat is erger, de persoon die het doet (en er iets mee wint) of de massa die er elke keer weer intrapt en het gedrag klakkeloos overneemt?
Je bent geen vegan. Je bent niet je fibromyalgie. Je bent niet je burn-out.
Misschien een idee om daar zelf ook eens op die manier over na te denken, want je ooms en tantes kunnen echt niet nóg een verjaardag naar je verhalen luisteren over hoe je chlamydia hebt overwonnen.
Comments are closed.