Delier

Deze rit duurt inmiddels heel lang. Er komt gevoelsmatig echt geen eind aan. Het klinkt cliché, en het is in veel gevallen niet mogelijk, maar als je dit niet aanpakt als de individuele existentiële strijd die het uiteindelijk is, en er beter uit probeert te komen dan hoe je erin bent gegaan, gaat het je meer kosten dan alleen je onderneming of de gezellige avonden wijnen met de meiden.

Jij bent er klaar mee. Ik ben er klaar mee. Iedereen is er klaar mee. Geloof het of niet, je kunt een mening hebben over lockdowns en de algemene gang van zaken zonder de beschikbare data proberen te interpreteren voor je 48 volgers. En er constant naast zitten.

Dit daagt iedereen uit. Je vermogen om relatief goed te blijven leven wordt op de proef gesteld. Elke dag weer. Nee, het is niet voor iedereen even moeilijk. Ja, Jeff Bezos doet het nu beter dan ooit. Who cares? Daar gaat het niet om.

We zitten niet allemaal in hetzelfde schuitje. De één zit op een cruiseschip en de ander op een waterfiets, maar als het lang genoeg blijft regenen en de zondvloed komt, wordt het voor bijna iedereen een van de grootste uitdagingen die ze ooit hebben gehad. Niemand kan eindeloos blijven watertrappelen. 

Het is natuurlijk uiterst motiverend om onder video’s van je ‘leg day’ quotes te plaatsen als “what doesn’t kill you makes you stronger”, maar dit is de tijd om daadwerkelijke, structurele tegenslag te overleven. Dat kan positief zijn. Sterker nog, je zou het een privilege kunnen noemen om jezelf op deze manier te mogen leren kennen en er weer heelhuids uit te komen. Leren wie je echte vrienden zijn. Wie er voor je klaar staan. Wie je bij je hand pakken en je uit de diepste wateren weer op het droge trekken.

Karakter en vriendschappen worden alleen in de moeilijkste periodes op de proef gesteld. Niet de makkelijkste. Makkelijk kan iedereen volhouden. Makkelijk is precies dat, makkelijk. 

Dít is wat uitdaging inhoudt. Niet je leg extensions. Niet je fictieve glutenintolerantie.

De laatste jaren zullen ook niet de slechtste zijn die je ooit zult hebben. Alles is voorbereidend werk. Het ergste moet nog komen. Hoe bereid je je daarop voor? Hoe ga je er in de toekomst mee om?

Hoe ondragelijk het soms ook is, niemand zit te wachten op je continue geklaag op Instagram. Niemand. Het interesseert niemand hoe ‘woke’ je denkt te zijn. Wat je van de persconferenties vindt. We doen het allemaal – en dat is oké, het is een manier van copen – maar het helpt oprecht niemand. De kleine hoeveelheid mensen die positief of begripvol reageert op je berichten geeft je een vertekend beeld van de waarde van wat je zegt. Je schreeuwt een ruimte in vol bekenden die hetzelfde denken als jij. Daarom kun je het goed met elkaar vinden. Je benut een functie van een democratie, maar een voordeel voor je medemens is het niet. 

Het neemt momenteel een groot deel van ieders leven in beslag, maar het is niet hét leven. Constant licht laten schijnen op delen van jezelf die beter onbelicht kunnen blijven kunnen catastrofale gevolgen hebben op je toekomstige bestaan. Je verbrandt schepen achter je en die zijn onherstelbaar.

Nu, meer dan ooit, hebben anderen je nodig. Niet je zolderkamer onderzoeken. Niet je interpretatie van het nieuws. Jou. De persoon die je hiervoor was. En hierna weer zult zijn. 

“Ja maar Hugo de Jonge..”

“Ja maar Omicron..”

“Ja maar wist je dat..”

Vind je dat je in staat bent het leven van je naasten op dit moment te verbeteren? Al is het maar een beetje? Hulp te bieden daar waar nodig is? Als je daar niet vol overtuiging ja op kunt antwoorden, waarom denk je dan dat het productief is om je bezig te houden met geopolitiek? Met epidemiologie? Op welk punt heb je jezelf ervan overtuigd dat jouw mening hierover waardevol is? Of gepast? Hoeveel ervaring heb je met het oplossen van nieuwe, complexe, wereldwijde problematiek? Waarom hou je je daar dagelijks mee bezig, als de directe wereld om jou heen nog niet verbeterd wordt door jou?  Zou je er gewoon naast kunnen zitten? En samen met jou de luidruchtige minderheid op social media?

Deze strijd is uiteindelijk voornamelijk persoonlijk, maar samen wordt het wel makkelijker. Gedeelde smart is halve smart. Een collectieve individuele strijd, als het ware. En zodra dit niets meer is dan een vage herinnering aan een nare periode uit het verleden, wil je kunnen zeggen dat je ook deze demonen van je af hebt gevochten, en ongeslagen door kunt gaan met het leven. Althans, die aanname doe ik. Als je jaren later terug wilt kijken op je digitale tirades en je het idee hebt dat iemand daar beter van wordt, moet je dat zeker blijven doen.

Zolang je maar weet dat dat zelfdeceptie wordt genoemd.