Een discussie over de definitie van slim, intelligent, beleerd en andere synoniemen waar je uiteindelijk waarschijnlijk hetzelfde mee bedoelt, is niet ongebruikelijk. Ons beeld of beschrijving van iemand die slim is, verandert vaak over de jaren heen. Maar je zult niet de eerste en niet de laatste zijn als je iemand slim vindt, die veel weet. Of veel lijkt te weten.
Iemand die een universitaire opleiding geniet. Met een brede woordenschat. En altijd een tegenargument paraat heeft.
Maar is dat wat slim zijn is? Is dat het einddoel van leren?
Het is verre van jouw verantwoordelijkheid dat je een dergelijk beeld (maar dan iets genuanceerder) hebt van een slim persoon. We groeien immers allemaal op binnen dezelfde cultuur. Nederland, om enigszins specifiek te zijn, maar ‘de Westerse wereld’ geldt voor dit voorbeeld ook. We zijn onderdeel van een onderwijssysteem dat zich vooral richt op het aansturen van studenten, zodat zij uiteindelijk hoge cijfers halen tijdens hun toetsen.
Een momentopname van hooguit een paar uur, waarin je moet hopen dat je de juiste informatie hebt onthouden, om antwoord te kunnen geven op verassend specifieke vragen, die je in het beste geval ooit een keer een ronde verder helpen bij Triviant (een bordspel voor nerds), en nooit meer mee te maken krijgt in het slechtste geval.
Hoge cijfers zijn belangrijk, want dat staat goed. Goed op je rapport. Goed voor de docent in kwestie. En goed voor de school.
Streven naar hoge cijfers is waar het hele systeem zich voor buigt en op richt, al ontstaat er wel steeds meer tegengeluid voor deze manier van onderwijs. Dat tegengeluid ontstaat, omdat we weten dat het niet werkt.
Wel om informatie te onthouden, uiteindelijk te slagen, je diploma te halen en een indrukwekkend CV op te stellen. Maar niet om te leren.
Een essentieel onderdeel van leren is doen. Uitvoeren. Testen.
Zonder het toepassen van de informatie die je – wonder boven wonder overigens met saaie, onderbetaalde en daardoor overspannen docenten – hebt weten te onthouden, doe je geen ervaring op. Zonder ervaring, vergroot je je inzicht niet. Zonder het vergroten van je inzicht, stagneer je. Je mening blijft hetzelfde, je krijgt geen grip op wanneer je je onthouden theorieën, strategieën en modellen toe moet passen in de praktijk.
Informatie onthouden is de eerste stap, maar het is slechts een druppel in de oceaan van wat leren op de lange termijn daadwerkelijk inhoudt.
Ik vermoed dat de belangrijkste reden dat ik zelf relatief snel ben gegroeid als fitnessprofessional (als je ervoor wilt kiezen om me zo te noemen) is omdat ik alles waar ik over las, toe wilde passen in de praktijk. Op verschillende manieren. Schrijven over bevindingen, eindeloos discussiëren, praten over ideeën en het toe te passen bij mensen die op dat moment hulp nodig hadden. Dat is, wederom wat mij betreft, de essentiële basis om een enige duurzame vorm van kennis op te kunnen doen.
Mijn intentie is overigens niet om te stellen dat leren en uiteindelijk kundig worden beter is dan informatie onthouden. Beide hebben een plek, al is het doel van dat laatste een stuk lastig om uit te leggen.
Mijn doel is echter het eerste. Dat is het altijd geweest.
Dat is voor mij en Dogan ook een van de voornaamste redenen geweest om Perfect Performance Sport Clinics op te richten. Het is uitstekend dat je weet waar een squat goed voor is en dat je weet in welk schema de oefening thuishoort. Maar kun je ook zien wanneer een Bulgarian split squat beter kan? En weet je hoe je die problemen effectief op kunt lossen? En hoe je in de praktijk verschillende mensen, onder verschillende omstandigheden, continue beter kunt leren bewegen? Ook als ze niet luisteren? Of anders zijn dan je gewend bent? Of als het anders gaat dan je geleerd hebt?
Bijna iedereen neigt naar een positief en dus bevestigend antwoord over zichzelf. Dat is niet gek. Maar dat is het nadeel van kennis. Het is onmogelijk om de totaliteit van jezelf door en door te kennen. Daar veranderen we te veel voor. En onze omgeving ook. Maar daarom kun je je ook voorstellen dat het een absurde gedachte is om te denken dat je je bewust bent van alle kennis die je nog niet hebt.
Je moet jezelf voor gek verklaren als je ook maar denkt een idee te hebben van welke kennis je nog niet in huis hebt. Want die hoeveelheid kunnen we als individu niet bevatten. Daarom zijn nieuwe dingen proberen – na enige vorm van kritische beoordeling – je tijd waard. En ja, je geld ook.
Enige tijd geleden ben ik ook begonnen met een podcast: Omdat het kan.
Ook dat is weer een uitstekende tool om de kennis die je op hebt gedaan uit te spreken. Te delen. Het idee dat zich over de dagen heen manifesteert in je bewustzijn een plek te geven en er vervolgens over te praten. Zo onthoud je informatie niet alleen beter, je leert ook waar en hoe het toe te passen is in de praktijk.
En dit onnodig lange verhaal is eigenlijk het voorwoord voor een hele eenvoudige aankondiging, namelijk dat ik te veel bezig ben geweest met podcasten (wat ik nog steeds elke week blijf doen) en te weinig met schrijven.
Los van dat ik schrijven erg leuk vind om te doen, doet het exact waar ik de laatste 750 woorden (ongeveer) op doel: het helpt mij en het helpt – af en toe – een verdwaalde lezer. Maar ondanks dat deze post dus vrij lang is (dat zei ik net ook al, dat klopt), ben ik niet meer gecharmeerd van artikelen over eiwitinname die 4000 woorden in beslag moeten nemen.
Ik wil het korter maken. Willekeuriger. Het hoeft niet te voldoen aan het plaatje (voornamelijk vooroordelen en ideeën) die anderen hebben. Van mij en wat ik doe, in dit geval. Of van wat ik zou moeten doen, eigenlijk.
De podcast hou ik gewoon nog lekker absurd lang van stof, maar het schrijven ga ik weer oppakken. En dan kort houden. Gedachten, ideeën, tips en gewoon complete nonsens (blijkt vaak achteraf). Dat kan in bepaalde periodes dagelijks zijn en in andere periodes…niet dagelijks.
Het zal ook, net als bij mijn podcast, over verschillende onderwerpen gaan. Onderwerpen die me interesseren, fascineren en daarom motiveren om het continue leerproces hopelijk nooit meer te laten stoppen.
Ik hebt gemerkt dat ik het persoonlijkere contact met luisteraars van mijn podcast ook veel leuker vind dan generieke vragen onder algemene blogposts die ook door veertien anderen geschreven zijn. Daarom komen die blogposts, als je je daarvoor ingeschreven hebt, ook in je mailbox terecht. Dat maakt het toegankelijk en persoonlijk.
Als je daar niet op zit te wachten, kun je je natuurlijk altijd uitschrijven. Mocht je je nog steeds vooral bezighouden met de beste oefening voor je bovenkant borst en op zoek zijn naar een eiwitrijke cheesecake waar je niet wekenlang van geconstipeerd raakt, is daar absoluut niets mis mee, maar die onderwerpen zul je vrijwel niet geschreven zien worden door mijn vingers. Je kunt je trouwens onderaan de pagina inschrijven voor die nieuwsbrief. En voel je nooit bezwaard om te reageren of een vraag te stellen. Maar dan niet over je bovenkant (of onderkant) borst.
En nee, binnenkant borst bestaat nog steeds niet. Het is verdomme geen 2008 meer.
Dat was het eigenlijk wel. Einde bericht.
Comments are closed.